ای که پیچید شبی در دل این کوچه صدایت
یک جهان پنجره بیدار شد از بانگ رهایت
تا قیامت همه جا محشر کبرای تو برپاست
ای شب تار عدم شام غریبان عزایت
عطش و آتش و تنهایی و شمشیر و شهادت
خبری مختصر از حادثه کرب و بلایت
همرهانت صفی از آینه بودند و خوش آن روز
که درخشید خدا در همه ی آینه‌هایت
کاش بودیم و سر و دیده و دستی چو ابوالفضل
می‌فشاندیم سبکتر ز کفی آب به پایت
« محمدرضا محمدی‌نیکو »