فرارو گزارش داد:
محمود احمدی نژاد و هوگو چاوز به یمن هم نظری در زمینه های بسیار رفاقت صمیمانه ای با یکدیگر به هم زده اند و طبیعی است که در این رفاقت هوای همدیگر را نیز داشته باشند. هوگو چاوز اما از این رفاقت حداکثر بهره برداری را کرده است و بانک مشترکی با ایران تاسیس کرده که بیشتر سرمایه آنرا ایران می پردازد.
چاوز به عنوان دستاورد آخرین سفرش قرار است بنزین خود را به قیمتی بسیار بالاتر از میانگین قیمت جهانی به ایران بفروشد و دست آخر هم مدارک 47 دانشگاه ونزوئلا از سوی دولت احمدی نژاد معتبر شناخته شد تا دانشجویان ایرانی برای تحصیل علم روانه ونزوئلا شوند.
با نگاه به جدول ارزش یابی دانشگاه های معتبر که وزارت علوم ایران منتشر می کند نمی توانیم ملاک این ارزش یابی را دریابیم چون در حالی که بسیاری از دانشگاه های اروپایی و آسیایی که در رده بندی های جهانی از جایگاه بهتری به نسبت دانشگاه های ونزوئلا برخوردارند معتبر شناخته نمی شوند اما مدرک 47 دانشگاه ونزوئلا معتبر در نظر گرفته می شود.
اینجا است که برخی گمان می کنند ملاک این ارزش یابی نه سنجه های علمی مورد قبول جهانی که مولفه های سیاسی و اقتصادی است. در حال حاضر ونزوئلا تبدیل به متحدی استراتژیک برای دولت احمدی نژاد شده است.
این اتحاد اگر برای چاوز نفع های اقتصادی فراوانی در پی داشته اما تاکنون برای ایران به جز حمایت های لفظی چاوز در برخی مواقع نفعی در بر نداشته است و به نظر می رسد دولت محمود احمدی نژاد بر آن است به هر قیمتی شده روابط با ونزوئلا را به بالاترین سطح ارتقا دهد تا آنچنان پیوند مستحکمی برقرار شود که به هیچ عنوان گسستنی نباشد و در راستای استحکام این پیوند نیز اکنون متقاضیان ایرانی می توانند بار و بنه ببندند و با خیال راحت راهی ونزوئلا شوند و باکی هم نداشته باشند که هیچ کدام از دانشگاه های ونزوئلا جایی در میان هزار دانشگاه معتبر جهانی نداشته باشند.
از این منظر تفاوت چندانی میان دانشگاه های ایران و ونزوئلا نیست چراکه بهترین رتبه ایران در رده بندی دانشگاه های جهان مربوط به دانشگاه تهران است که جایگاه 1463 را از آن خود کرده است. تاکنون دانشگاه هایی که از سوی وزارت علوم معتبر شناخته می شدند عمدتا دانشگاه هایی بودند که نسبت به دانشگاه های ایران از رده بندی بهتری قرار داشتند و مدارک آنها در کشورهای غربی نیز مورد پذیرش واقع می شد و اکنون این سوال پیش می آید که دلیل اعتبار دادن به مدارک دانشگاه هایی که وضعیت شان به مراتب بدتر از دانشگاه های ایرانی است چه می باشد و دانشجویان ایرانی چرا باید تا ونزوئلا بروند و در دانشگاه هایی تحصیل کنند که مشابه آنها در کشور خودمان نیز به وفور یافت می شود؟
تا پیش از این جوانان ایرانی به دو دلیل عمده راهی کشورهای خارجی می شدند تا ادامه تحصیل دهند. پیشتر که پذیرش دانشگاه های ایران محدود بود آنها که از راهیابی به دانشگاه های وطنی باز می ماندند رهسپار خارج از کشور می شدند و برخی نیز که از تمکن مالی بالایی برخوردار بودند به نیت ارزش مدرک تحصیلی بهترین دانشگاه های جهان را برای تحصیل انتخاب می کردند.
اما اکنون که به مدد دانشگاه آزاد و دوره های فراگیر پیام نور و نیز کاهش نسبی متقاضیان ورود به دانشگاه تقریبا تمام شرکت کنندگان در کنکور شانس پذیرش در یکی از دانشگاه های کشور را دارند دلیل اینکه باید هزینه های گزافی پرداخت کنند تا در ونزوئلا و در دانشگاه هایی نازل تر از دانشگ ها های ایران تحصیل کنند چیست؟
اگر در اینترنت جستجو کنیم تنها از یکی از دانشگاه های ونزوئلا نامی می بینیم و آن هم دانشگاه مرکزی ونزوئلا معروف به «دانشگاه کاراکاساست» است. نام این دانشگاه هم نه به خاطر مزیت های علمی اش که به دلیل معماری منحصر به فردش مطرح است که آنرا به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت نموده است.
اکنون باید این سوال را پرسید که آیا درست است به خاطر نشان دادن روابط خوب با کشوری دیگر دانشجویان ایرانی را سرگردان کشوری کرد که رده بندی دانشگاه هایش به مراتب بدتر از دانشگاه های خودمان است؟
منبع : خبر آن لاین