ز اوج آسمان آرزوها، سر بر آوردی

کنون این مهر روشن، در دل ایمان من بنشین

دو چشمم باز اما، غیر تاریکی نمی‌بینم

شب تاریک من بشکاف و در چشمان من بنشین

بیا کز نور روی تو، چراغ دل بر افروزم

بیا تا بشنوی اندوه بی پایان من بنشین

دل هر ذره لبریز است، از نور جهان‌گیرت

امید من بیا در باور پنهان من بنشین

به خوابم آمدی کز شوق رویت دیده نگشایم

سحر چون عطر گل آهسته بر مژگان من بنشین

مرا عهد تو با جان بسته دارد رشتة الفت

تو نیز ای دوست لختی بر سر پیمان من بنشین

مرا هرگز نشاید تا تو را در شعر بسرایم

طبیبا، غمگسارا، از پی درمان من بنشین

سپیده کاشانی