رفتی و چیزی نگفتی گریه رو بهونه کردی

من سوال ساده تو، توجواب مشکل من

ردپای رفتن تو روی صحرای دل من

کوچه وقتی که نباشی رگ خشکیده شهره

ماه تو گوش خونه گفته دیگه با پنجره قهره

سقف دلبستگی بی تو واسه من سایه نداره

دلم از وقتی که رفتی دیگه همسایه نداره

وقتی آسمون شبهام زیر سایه چشاته

وقتی حتی این ترانه رنگ غربت صداته

نمی ذارم این دوراهی سرراه ما بشینه

نمی ذارم این جدایی رنگ فردا رو بگیره

شبو با فانوس اشکت می‌برم به روشنایی

با تو می‌رسم دوباره به طلوع آشنایی

می دونم هرجا که هستی دل تو اهل همین جاست

واسه من و تو اینجا اول و آخر دنیاست

 افشین یداللهی

ای که بوی باران شکفته درهوایت
یاد ازآن بهاران که شد خزان به پایت
شد خزان به پایت، بهار باور من
سایه بان مهرت نمانده برسر من
جزغمت ندارم به حال دل گواهی
ای که نور چشمم در این شب سیاهی
چشم من به راهت همیشه تا بیایی
باغ من! بهارم! بهشت من! کجایی؟

جان من! کجایی؟ کجایی؟ که بی تو دل شکسته ام
سر به زانوی غم نهاده ام، به گوشه ای نشسته ام
آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا
مانده با نگاهی به راهی که می‌رود به ناکجا
ای گل آشنا!
بی قرارم بیا
وای از این غم جدایی
باغ من !بهارم !بهشت من کجایی؟

جان من! کجایی؟ کجایی؟ که بی تو دل شکسته ام
سر به زانوی غم نهاده ام به گوشه ای نشسته ام
آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا
مانده با نگاهی به راهی که می‌رود به ناکجا
ای گل آشنا!
بی قرارم بیا
وای از این غم جدایی

 قیصر امین پور

آه، ای ضریحی که چشمی، هرگز نشد آشنایت

یک صحن آیینه از دل، تقدیم گلدسته‌هایت

ای آسمانی‌تر از عشق، تفسیر کوثر روان بود

در اشک‌های فصیحت، در روشنای دعایت

آن عمر کوتاه خاکی، یک فرصت آفتابی‌ست

تا بار دیگر ببیند، بر خاک خود را خدایت

در مسجد سینه تو، یک آسمان معتکف بود

یک کهکشان مهر و تسبیح، گل کرد از خاک پایت

گل‌های میخک از این پس، از نام خود شرمگینند

تا میخ و آتش رقم زد، یک گوشه از ماجرایت

ای کاش آن روز موعود، ما نیز مانند خورشید

با صبح همگام باشیم، در انتظار صفایت

سیداکبر میرجعفری

گیسوانش یله در باد شبی می‌آید

می‌وزد آینه در آینه عطر نفسش

روح آیینه به امداد شبی می‌آید

آسیه رحمانی
ماه بر شانه گذر می‌کند از خیمة ابر

خیس از بارش فریاد شبی می‌آید

چهارده قرن گذشته ست، ولی باور کن

به فروپاشیِ بیداد شبی می‌آید

چشم جنگل به تماشایِ قَدَش روشن باد

که به خون‌خواهی شمشاد شبی می‌آید

به فراخوان غزل در شب توفانیِ شعر

عاقبت آن غزل شاد شبی می‌آید

شبیه سرو و صنوبر بلندبالا بود

ز هرم گرم نفس‌هاش عشق می‌بارید

و عاشقانه‌ترین شعر دفتر ما بود

شبیه صاعقه بر خصم شعله می‌بارید

و یکه‌تازترین مرد در خطرها بود

خدای شعر غزل‌گونه‌های عرفانی

خدای صلح،‌ هنر، عشق،‌ چون مسیحا بود

قدم به باغ اساطیری زمان می‌زد

ورای قصه و افسانه و معما بود

به سحر عشق قرار از دل جهان می‌برد

به حکم عقل به آیینه حکم‌فرما بود

گدازه‌وار دلش را به جوش می‌آورد

غمی که در صدف چشم شاپرک‌ها بود

پرنده‌وار به آفاق شعر پر می‌زد

غزال دشت غزل‌هاش سخت زیبا بود

آسیه رحمانی

زرد شد بی‌تو همه باغچه‌ها از دوری

کم کن این فاصله را، وقت شکیبایی نیست

یک هزاره ست که دل می‌بری و مستوری

روزها می‌گذرد بی‌تو غریبانه و سرد

در فراسوی کدامین شبِ غم محصوری؟

عطر کندوی لبت می‌وزد اینجا، امّا

شهد باید که رَوَد از سر ما مخموری

رودی از ابر دعایت به اجابت برسان

تا بیفتد به تن خشک درختان شوری

عاشقی شیوة رندان بلاکش باشد

چقدر صبر؟ چه اندازه غم مهجوری؟

آسیه رحمانی