باز کبوتر دلم، پر زده در هوای تو

می کشدم ز هر طرف، جاذبة وفای تو

در سفری دوباره‌ام، سوخته چون ستاره‌ام

آه که آتش درون، شعله زد از نوای تو

گر چه جوان دویده‌ام، پیر به تو رسیده‌ام

تا به کجا کشد مرا، غربت ماجرای تو

ساز دل شکسته‌ام، مویه ز داغ می‌کند

بغض زمان گرفته از، گریة بی صدای تو

در شب بی خروش من، چنگ غریب عشق کو

تا به نوای غم زند نغمة آشنای تو

بر سر سجده‌گاه دل، سوخته‌جان نشسته ام

تا دم آخرین نفس، بر لب من دعای تو

قصة نا‌تمام دل با تو تمام می‌شود

شاخة سبز آرزو، گل دهد از صفای تو

دست خیالی خرد، خوشة گل سبد‌سبد

چیده ز باغ آسمان، شب همه شب برای تو

عطر ترانه‌های تر، شعر نگفتة سحر

داشت نسیم خوش‌خبر، از گل گفته‌های تو

ای همه آرزوی من، خوب فرشته‌خوی من

شاخ بهشتی غزل، ریخته گل به پای تو

«من که ملول گشتمی، از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو»

نصر الله مردانی

بر تمام شب خدا باریده بود

خواب دیدم مرگ هم ترسیده بود

آسمان در چشمها ترکیده بود

مرگ آنجا سخت زیبا بود، حیف!

چون عروسانِ فریبا بود، حیف!

این چنین مطرود و بی‌حاصل نبود

مرگ آنجا آخرین منزل نبود

ای غریو توپها در بهت دشت

آه ای اروند! ای «والفجر هشت»

در هوا این عطر باروت است باز

روی دوش شهر، تابوت است باز

باز فرهادم، بگو تدبیر چیست؟

پای این البرز هم‌زنجیر کیست؟

پشت این لبخندها اندوه ماند

بارش باران ما انبوه ماند

همچنان پروانه‌ها رفتید، آه!

بر دل ما داغتان چون کوه ماند…

یادها تا صبح زاری می‌کنند

واژه‌هایم بی‌قراری می‌کنند

خواب دیدم سایه‌ای جان می‌گرفت

یک نفر در خویش پایان می‌گرفت

از تمام شب «دوعیجی» می‌چکید

باز باران شهیدان بود و من،

باز شبهای «مریوان» بود و من،

دستهایم باز تا آهنج رفت،

تا غروب «کربلای پنج» رفت،

یادهای رفته دیشب هست شد،

شعرم از جامی اثیری مست شد

تا به اقیانوسهای دوردست،

همچنان رودی که می‌پیوست شد،

مثنوی در شیشه مجنون نشست،

آن‌قدر نوشید تا بدمست شد،

اولین مصرع چو بر کاغذ دوید،

آسمان در پیش رویم دست شد...

یک‌نفر از ژرفنای آبها

آمد و با ساقی‌ام همدست شد

باز دیشب سینه‌ام بی‌تاب بود

چشمهاتان را نگاهم قاب بود

باز دیشب دیده، جیحون را گریست

راز سبز عشق مجنون را گریست

باز دیشب برکه‌ها دریا شدند

عقده‌های ناگشوده وا شدند

محد حسین جعفریان

دو دستت پر گرفت از آستین تا کسب نور از عرش

که آرد در شبت داوود، ‌فانوس زبور از عرش

بمان با درد خود در انتظار حضرت موعود!

که نازل می‌شود بر خاک ایوبی صبور از عرش

به قوتی لایموت از آسمانها خاک محتاج است

نگاه خاکیان بی‌نور تو افتاده دور از عرش

تویی رازی که از هفت آسمان در خاک افتاده‌ست

تو جبریلی برای عارفان بهر عبور از عرش

شبیه چشمهای روشنت یک شب دعا فرما

ببارد بر قنوت تشنه‌ام باران نور از عرش

کدامین روز می‌پیچد بهشتی بر تن این خاک؟

بگو کی می‌دمد موسیقی گرم ظهور از عرش

بیا با محشری عظما و با غوغای رستاخیز

بگو جاری شود انفاس تو چون نفخ صور از عرش

صالح محمدی امین

برای موعود همه امم

پلک می‌زنی سپیده می‌شود

آسمان دوباره دیده می‌شود

قامت بلند و پر غرور کوه

در برابرت خمیده می‌شود

میوه‌های کالِ باغِ برزخی

با اشاره‌ات رسیده می‌شود

در رگ و پی فسردة زمین

خونِ عاشقی دویده می‌شود

از گلویِ زخمی ستم کشان

بانگِ سرخوشی شنیده می‌شود

قدرِ عالمان به عرش می‌رسد

گوشِ جاهلان کشیده می‌شود

وضعِ واعظانِ قوم دیدنی است

پردة ریا دریده می‌شود

تیر دشمنان به سنگ می‌خورد

مشکلاتشان عدیده می‌شود

هر چه مهره از سیاه و از سفید

بادرایت تو چیده می‌شود

آنچه زائد است نیست می‌شود

آنچه لازم است دیده می‌شود

حاصل کلام: آنچه هست و نیست

بار دیگر آفریده می‌شود...

 سیدعبدالجواد موسوی