این سوءاستفاده از قدرت، «مزاحمت جنسی» یا به تعبیر «اوفیر» تجاوز کوچک نام دارد. بدین معنی که مرد صاحب جاه، طرف مقابل خود را ضمنی یا مستقیم مجبور می‌کند تا به خواهش‌های نفسانی او تن دردهد وگرنه استخدام، ادامه کار و یا ارتقایش دچار توقف و مشکل می‌شود!
غم‌انگیز، انسانی که به قول خواجه اهل راز، هر بامداد و شام او را از عرش الهی ندا می‌دهند و ذکر خویش در عالم قدس، حاصل تسبیح فرشتگان است و می‌تواند به دلیل کرامت ذاتی خود دردانه هستی و جانشین خداوند در ناسوت و ملکوت شود، این‌گونه در چاه طبیعت فرو افتد، صفای جانش را با خاشاک هوس تیره و آلوده سازد و این عتاب سازنده را به دل نسپارد:
که‌ای بلند نظر شـاهباز ســـدره نشین
نشیمن تو، نه این کُنج محنت آبادست
ترا زکنگره عرش می‌زنند صفیر
ندانمت که در این دامگه چه افتادست
اما رنج‌آورتر این است که در جامعه انسانی و به ویژه در نظام اسلامی، هرزه‌پویان بداندیش دارای موقعیت و مقام ‌شوند و به همکار، مُراجع و دانشجوی خود، به عنوان امانت که همچون طعمه و ابزار بنگرند.
قرآن، که کامل‌ترین نسخه وحیانی و آخرین منشور یزدانی است، برای کارگزاران اجتماع دو شرط اساسی قائل است: «توانایی» و «امانتداری». «اِنَّ خَیْرَ مَنْ اسْتَأْجْرتَ القویُّ أمین؛ بهترین کسی که می‌توانی به او مسئولیت بسپاری امین توانمند است.» (قصص 26)
روشن است که منظور کلام خدا از توانایی، تنها قدرت جسمی نیست، بلکه مراد کارآمدی علمی و تجربی و قوت بر انجام وظیفه است. مدیر توانا کسی است که حوزه مأموریت خود را به خوبی بشناسد، در برنامه‌ریزی بصیر و چیره باشد و بتواند با شکیبایی و مهارت همکارانش را به سوی هدف‌هایی روشن هدایت کند. علاوه بر این شایستگی‌ها که در دانش مدیریت تفصیل آنها را می‌بینیم، قرآن بر ویژگی مهم امین بودن نیز تأکید می‌کند.
امین، انسانی خیرخواه، درستکار و پاکدامن است. نمونه‌ای است از حاملان بار امانت الهی که وجودشان سرشار از فروغ ایمان و گرمای امنیت است و به همین رو به دیگران و بویژه به کسانی که با آنها پیوندی نزدیک دارند، امان و ایمنی می‌دهد. اگر مدیری که وظیفه دارد با برنامه‌ریزی درست و سازنده و سامان‌دهی مناسب، افراد مجموعه خود را در مسیر نوآوری و شکوفایی ارتقا دهد و مؤسسه‌اش را به بالاترین میزان بهره‌وری برساند، سر به اطاعت نفس فروآورد؛
اگر معلمی که باید زلال گوارای حکمت را در کام جان شاگردانش بریزد و آنها را به سوی چکاد آزادگی و پارسایی رهنمون شود، تیر مسموم نگاه خود را به آنها بدوزد و فریبکارانه روزنه‌ای برای تصاحب جسمشان بیابد؛
اگر درمانگری که انتظار می‌رود با کلام و دانش و رفتارش، شفابخش آلام دردمندان آسیب‌دیده شود، از زخم جسمی و روانی مراجعان خود برای رسیدن به خواسته‌های نفسانی بهره گیرد، فروغ معنویت و شادابی از جامعه دور می‌شود و ابر تیره بدبینی و نومیدی بر فضای زندگی مردم سایه می‌افکند.
مدیران، استادان، پزشکان، روان‌شناسان، وکیلان و همه دارندگان مقام و موقعیت را نمی‌توان با تذکرهای اخلاقی و بدون پشتوانه قانونی، از نادرستی و خیانت بازداشت. این عالمان گستاخ، بهتر از ساده‌دلان کم‌دانش کلام رسای پیامبر والایی‌ها را که فرمود: «بدترین دشمنان تو نفس سرکشی است که درون تو جای دارد.» بارها خوانده‌اند و حتی آن را تدریس کرده‌اند! اینان خوب به خاطر دارند که سعدی بزرگ فرموده است:
کند مرد را نفس اماره خوار اگر هوشمندی عزیزش مدار
اما مگر خداوند نفرموده است که دانش بدون عمل نجات‌بخش و راهگشای انسان هوشمند مختار نیست؟ اضله الله علی علم (جاثیه/ 23)
اگر سی سال پس از استقرار جمهوری اسلامی عده‌ای از مسئولان، گزینش دینی و اخلاقی کارکنان دولتی را جدی نمی‌گیرند و روش‌های علمی و دقیق و منصفانه‌ای برای این کار ندارند، اما هیچ‌کس نیست که منکر نظارت دقیق و قانونی عملکرد مدیران و قدرتمندان جامعه باشد.
نخستین مرحله برای نظارت و ارزیابی، وجود قانونی جدی در مورد مزاحمت‌های جنسی است. قانونی که همه مصادیق این انحراف رنج‌آور اخلاقی را مشخص نماید و با رعایت آبرو و حرمت طرفین دعوا، مانع سوءاستفاده مزاحمان، اغواگران و شایعه‌سازان شود.
هرچه هست اگر این مسئله را کوچک بپنداریم و نقاب از چهره گرگانی که در پوستین شبان در کمین دختران و زنان جوان هستند، برنداریم، تولید و بهره‌برداری مادی و اقتصادی کشور رو به کاهش می‌گذارد و مهم‌ترین رکن سرمایه اجتماعی، یعنی اعتماد آرام‌آرام از فضای جامعه رخت برمی‌بندد و چنین مباد!

منبع : خبر آن لاین

فرارو گزارش داد: 

محمود احمدی نژاد و هوگو چاوز به یمن هم نظری در زمینه های بسیار رفاقت صمیمانه ای با یکدیگر به هم زده اند و طبیعی است که در این رفاقت هوای همدیگر را نیز داشته باشند. هوگو چاوز اما از این رفاقت حداکثر بهره برداری را کرده است و بانک مشترکی با ایران تاسیس کرده که بیشتر سرمایه آنرا ایران می پردازد.

چاوز به عنوان دستاورد آخرین سفرش قرار است بنزین خود را به قیمتی بسیار بالاتر از میانگین قیمت جهانی به ایران بفروشد و دست آخر هم مدارک 47 دانشگاه ونزوئلا از سوی دولت احمدی نژاد معتبر شناخته شد تا دانشجویان ایرانی برای تحصیل علم روانه ونزوئلا شوند.

با نگاه به جدول ارزش یابی دانشگاه های معتبر که وزارت علوم ایران منتشر می کند نمی توانیم ملاک این ارزش یابی را دریابیم چون در حالی که بسیاری از دانشگاه های اروپایی و آسیایی که در رده بندی های جهانی از جایگاه بهتری به نسبت دانشگاه های ونزوئلا برخوردارند معتبر شناخته نمی شوند اما مدرک 47 دانشگاه ونزوئلا معتبر در نظر گرفته می شود.

اینجا است که برخی گمان می کنند ملاک این ارزش یابی نه سنجه های علمی مورد قبول جهانی که مولفه های سیاسی و اقتصادی است. در حال حاضر ونزوئلا تبدیل به متحدی استراتژیک برای دولت احمدی نژاد شده است.

این اتحاد اگر برای چاوز نفع های اقتصادی فراوانی در پی داشته اما تاکنون برای ایران به جز حمایت های لفظی چاوز در برخی مواقع نفعی در بر نداشته است و به نظر می رسد دولت محمود احمدی نژاد بر آن است به هر قیمتی شده روابط با ونزوئلا را به بالاترین سطح ارتقا دهد تا آنچنان پیوند مستحکمی برقرار شود که به هیچ عنوان گسستنی نباشد و در راستای استحکام این پیوند نیز اکنون متقاضیان ایرانی می توانند بار و بنه ببندند و با خیال راحت راهی ونزوئلا شوند و باکی هم نداشته باشند که هیچ کدام از دانشگاه های ونزوئلا جایی در میان هزار دانشگاه معتبر جهانی نداشته باشند.

از این منظر تفاوت چندانی میان دانشگاه های ایران و ونزوئلا نیست چراکه بهترین رتبه ایران در رده بندی دانشگاه های جهان مربوط به دانشگاه تهران است که جایگاه 1463 را از آن خود کرده است. تاکنون دانشگاه هایی که از سوی وزارت علوم معتبر شناخته می شدند عمدتا دانشگاه هایی بودند که نسبت به دانشگاه های ایران از رده بندی بهتری قرار داشتند و مدارک آنها در کشورهای غربی نیز مورد پذیرش واقع می شد و اکنون این سوال پیش می آید که دلیل اعتبار دادن به مدارک دانشگاه هایی که وضعیت شان به مراتب بدتر از دانشگاه های ایرانی است چه می باشد و دانشجویان ایرانی چرا باید تا ونزوئلا بروند و در دانشگاه هایی تحصیل کنند که مشابه آنها در کشور خودمان نیز به وفور یافت می شود؟

تا پیش از این جوانان ایرانی به دو دلیل عمده راهی کشورهای خارجی می شدند تا ادامه تحصیل دهند. پیشتر که پذیرش دانشگاه های ایران محدود بود آنها که از راهیابی به دانشگاه های وطنی باز می ماندند رهسپار خارج از کشور می شدند و برخی نیز که از تمکن مالی بالایی برخوردار بودند به نیت ارزش مدرک تحصیلی بهترین دانشگاه های جهان را برای تحصیل انتخاب می کردند.

اما اکنون که به مدد دانشگاه آزاد و دوره های فراگیر پیام نور و نیز کاهش نسبی متقاضیان ورود به دانشگاه تقریبا تمام شرکت کنندگان در کنکور شانس پذیرش در یکی از دانشگاه های کشور را دارند دلیل اینکه باید هزینه های گزافی پرداخت کنند تا در ونزوئلا و در دانشگاه هایی نازل تر از دانشگ ها های ایران تحصیل کنند چیست؟

اگر در اینترنت جستجو کنیم تنها از یکی از دانشگاه های ونزوئلا نامی می بینیم و آن هم دانشگاه مرکزی ونزوئلا معروف به «دانشگاه کاراکاساست» است. نام این دانشگاه هم نه به خاطر مزیت های علمی اش که به دلیل معماری منحصر به فردش مطرح است که آنرا به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت نموده است.

اکنون باید این سوال را پرسید که آیا درست است به خاطر نشان دادن روابط خوب با کشوری دیگر دانشجویان ایرانی را سرگردان کشوری کرد که رده بندی دانشگاه هایش به مراتب بدتر از دانشگاه های خودمان است؟

منبع : خبر آن لاین